Νέστορας Ξυλάς: Βασικά συμπεράσματα από την τελευταία απεργιακή κινητοποίηση στη Χίο.

http://lschios.blogspot.gr/

Προχωράμε - κλιμακώνουμε τον αγώνα!

Η τελευταία πανελλαδική απεργία ενάντια στο αντιλαϊκό πολυνομοσχέδιο της κυβέρνησης δίνει απάντηση σε όλη τη χώρα στις απόπειρες μεταξύ άλλων να μπουν σοβαρά εμπόδια στην κύρηξη απεργίας.

Το πολυνομοσχέδιο αφορά ζητήματα «φωτιά», που η εργατική οκογένεια έχει μπροστά της και έρχονται να προστεθούν στα μέχρι τώρα «έργα και ημέρες» της «αριστερής» συγκυβέρνησης, που  επάξια συνεχίζει τη βρώμικη δουλειά των προκατόχων της:Πλειστηριασμοί, κατάργηση ΒΑΕ για τους ΟΤΑ και τα νοσοκομεία, αύξηση του εργασιακού ωραρίου των εκπαιδευτικών, θεσμοθετείται η απόλυση χιλιάδων συμβασιούχων στο Δημόσιο, αφού θα απαγορεύεται η μετατροπή των συμβάσεων ΙΔΟΧ σε ΙΔΑΧ κλπ.

Είναι ιδιαίτερα ελπιδοφόρο, ότι δυνάμεις που συσπειρώνονται στο Π.Α.ΜΕ, εργαζόμενοι από πολλούς χώρους, ανένταχτοι, απήργησαν ξεπερνώντας το φόβο και την πίεση. 

Ξεπεράστηκε κάθε όριο κυβερνητικού συνδικαλισμού

Η τελευταία απεργία, οι στάσεις εργασίας οι συγκεντρώσεις πραγματοποιληθηκαν παρά την άρνηση της ηγεσίας του Εργατικού Κέντρου Χίου αλλά και της πλειοψηφίας της ΕΕ της ΑΔΕΔΥ να απαγορεύσει από το ΝΤ Χίου να προχωρήσει την αποφασισμένη κήρυξη τρίωρης στάσης εργασίας(!). Παρά την απεργοσπασία της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ πανελλαδικά όπου πλέον δείχνουν χωρίς προκάλυμμα το αποκρουστικό πρόσωπο του κυβερνητικού και εργοδοτικού συνδικαλισμού.

6 Νομαρχιακά Τμήματα της ΑΔΕΔΥ (Σέρρες, Εύβοια, Χίος, Σάμος, Λήμνος, Κέρκυρα) ζήτησαν από την Εκτελεστική Επιτροπή της ΑΔΕΔΥ να τους καλύψει με 24ωρη απεργία ή 3ωρη στάση εργασίας στις 12 Γενάρη. Πρόκειται για πάγια πρακτική του συνδικαλιστικού κινήματος στο Δημόσιο. Παρ' όλα αυτά, η πλειοψηφία της ΕΕ της ΑΔΕΔΥ (ΔΑΚΕ - ΠΑΣΚΕ - ΣΥΡΙΖΑ) αρνήθηκε να δώσει συνδικαλιστική κάλυψη! Πού ακούστηκε αυτό; Συνδικάτο να μην καλύπτει συνδικάτο στο νόμιμο και συλλογικό του αίτημα για απεργία! Οι άνθρωποι ξεπέρασαν ακόμα και αυτό το απεργοκτόνο πολυνομοσχέδιο του ΣΥΡΙΖΑ. Τέτοια διάταξη θα ζήλευε να βάλει στο πολυνομοσχέδιο ακόμα και η κυβέρνηση.

Σε κεντρικό επίπεδο, η ηγεσία της ΑΔΕΔΥ (ΔΑΚΕ - ΠΑΣΚΕ - ΣΥΡΙΖΑ) αρνήθηκε την κήρυξη 24ωρης απεργίας και αποφάσισε 15 μέρες πριν τα Χριστούγεννα μια 3ωρη στάση εργασίας. Ακόμα κι όταν ανακοινώθηκε η μέρα που θα έμπαινε στη Βουλή το πολυνομοσχέδιο, επίτηδες, δεν προσδιόριζε συγκεκριμένη ημερομηνία, ώστε να δημιουργούνται συγχύσεις. Τέτοια ξεφτίλα!

Ήξεραν και κάποιες ηγεσίες μεγάλων Ομοσπονδιών, όπως αυτές της ΠΟΕ - ΟΤΑ και της ΠΟΕΔΗΝ, και παρ' όλα αυτά κινήθηκαν στην ίδια γραμμή της απεργοσπασίας με αυτήν της ΑΔΕΔΥ.  Στην ίδια γραμμή πλεύσης με την ΑΔΕΔΥ κινήθηκαν και οι ΔΟΕ – ΟΛΜΕ, παρά τις αποφάσεις για στάσεις εργασίας 32 Συλλόγων Πρωτοβάθμιας και 23 ΕΛΜΕ.

Είναι φανερό ότι βρισκόμαστε μπροστά σε ένα γενικευμένο σχεδιασμό, ώστε να μην μπορεί να πάρει το πρωτοβάθμιο σωματείο απόφαση για απεργία. Κυβέρνηση και κεφάλαιο με αυτές τις ηγεσίες σε ΑΔΕΔΥ και ΓΣΕΕ κοιμούνται ήσυχοι. Δεν είναι καθόλου υπερβολή, λοιπόν, να πούμε ότι αποτελούν την ντροπή του συνδικαλιστικού κινήματος. Οχι μόνο δεν κήρυξαν απεργία, αλλά έβαλαν εμπόδια για να πραγματοποιηθεί, οργάνωσαν την απεργοσπασία, λειτούργησαν ως το μακρύ χέρι της κυβέρνησης, ως τμήμα του κρατικού μηχανισμού στο συνδικαλιστικό κίνημα.

Προετοιμασία και οργάνωση παρά τις δυσκολίες

Πριν την απεργία, έγινε σοβαρή προσπάθεια πολύμορφης ενημέρωσης από δυνάμεις του Π.Α.ΜΕ ώστε να οργανωθεί η απάντηση με σχέδιο, με συσκέψεις, με περιοδείες, με εξορμήσεις ώστε να ανέβει ο ρόλος και η ευθύνη των πρωτοβάθμιων σωματείων στην οργάνωση της απεργίας, να γίνει το ίδιο το σωματείο κέντρο αγώνα.

Δεν ήταν καθόλου εύκολη υπόθεση. Ας θυμηθούμε μόνο τι ακούγονταν εδώ και χρόνια στα Σωματεία για την απεργία, οργανωμένα από όλους αυτούς τους συνδικαλιστές: «Δεν έχει αποτέλεσμα η απεργία», «Δεν απεργώ γιατί χάνω λεφτά», «Η απεργία ωφελεί την κυβέρνηση, γλυτώνει λεφτά», «Μια 24ωρη απεργία δεν οδηγεί πουθενά» κλπ κλπ. Απόψεις, που δυστυχώς έπεισαν και ένα τμήμα εργαζομένων. Απόψεις που αντιπαλέψαμε και που έδρασαν και δρουν παραλυτικά στη δράση και τους αγώνες. Σήμερα είναι ολοφάνερο ότι αφού δούλεψαν τις απόψεις αυτές μέσα στους εργαζόμενους και έστρωσαν  το έδαφος κάποια στιγμή ο ίδιος ο ΣΕΒ έφθασε να απαιτεί ανοικτά την αφαίρεση αυτού του όπλου με την κυβέρνηση να υλοποιεί την αύξηση της συμμετοχής στο 50%+1 στη ΓΣ των Σωματείων για να νομιμοποιείται η απεργία! Στο όνομα τάχα της «δημοκρατίας» και της αύξησης της συμμετοχής!

Και όλα αυτά από μια κυβέρνηση που δεν έχει καν το 50+1% του ελληνικού λαού για να κυβερνά, που κορόιδεψε και κοροϊδεύει αισχρά σε όλα τα επίπεδα από τη μέρα που έκατσε στο οκυβερνητικό τιμόνι! Που φτιάχνουν τι ς λεγόμενες «ενώσεις προσώπων» όπου με 15% μπορεί  να αποφασίζονται μειώσεις μισθών!

Η στάση τους δεν είναι τυχαία... και θα πάρει απάντηση

Η στάση αυτή της ΑΔΕΔΥ, που είναι πράξη εχθρική απέναντι στο συνδικαλιστικό κίνημα και τους εργαζόμενους, δεν είναι ούτε τυχαία ούτε πρόσκαιρη και ασφαλώς δεν θα μείνει αναπάντητη. Από τη στιγμή που η ηγεσία της ΑΔΕΔΥ (ΔΑΚΕ - ΠΑΣΚΕ - ΣΥΡΙΖΑ) προσδοκά το 2018 να είναι χρονιά ορόσημο για την καπιταλιστική οικονομία και κερδοφορία, πορεύεται κάτω από τη σημαία της ΕΕ, στηρίζει τον πυρήνα της αντιλαϊκής πολιτικής, τις αντιδραστικές αναδιαρθρώσεις στο Δημόσιο, τον «Καλλικράτη», τη στρατηγική της ανταγωνιστικότητας, την αντιδραστική «αξιολόγηση» στο Δημόσιο κ.ά., είναι επόμενο στις κρίσιμες στιγμές να στηρίζει τις στρατηγικές επιλογές της εκάστοτε συστημικής - αντιλαϊκής κυβέρνησης.

Χρόνια τώρα, η ΑΔΕΔΥ κινείται σε αυτήν τη γραμμή και εδώ ακριβώς βρίσκεται η ουσία της κρίσης του συνδικαλιστικού κινήματος. Μόνο που τώρα πέταξε κάθε φύλλο συκής, ξεπέρασε ξεδιάντροπα κάθε όριο.

Η κατάσταση αυτή στο συνδικαλιστικό κίνημα πρέπει να αλλάξει και είναι στα χέρια των εργαζόμενων να απομονώσουν αυτές τις συνδικαλιστικές ηγεσίες, που είναι μέρος του προβλήματος. Η συζήτηση για το τι κίνημα έχουμε ανάγκη είναι επίκαιρη όσο ποτέ και πρέπει να γίνει σήμερα, τώρα, μαζί με την οργάνωση της πάλης.

Αυτό αποτελεί βασική προϋπόθεση για να ανασάνει το κίνημα, να σηκώσει κεφάλι, να συσπειρώσει όλους τους εργαζόμενους στο Δημόσιο αλλά και τον Ιδιωτικό τομέα. Είναι όρος για την ανασύνταξη και την αντεπίθεση του κινήματος, τη μαζικοποίηση των αγώνων, τον προσανατολισμό ενάντια στα μονοπώλια και το κράτος τους.

Η μάχη των αρχαιρεσιών μπορεί και πρέπει να αξιοποιηθεί σε όλα τα Σωματεία για αυτό το σκοπό. Το έγκλημα που διέπραξαν πρέπει να το πληρώσουν ακριβά.

Το επόμενο διάστημα, χρειάζεται να δυναμώσει η λαϊκή πάλη και πίεση στην κυβέρνηση, η σύγκρουση με την αντιλαϊκή πολιτική, ενάντια στο πολυνομοσχέδιο και όλα τα μνημόνια, τη φοροληστεία, τους πλειστηριασμούς, τα μέτρα εξόντωσης του λαού. Ταυτόχρονα, να κάνουμε καθαρή την απόφασή μας ο αγώνας αυτός να φτάσει μέχρι τέλους, μέχρι την ανατροπή της αντιλαϊκής πολιτικής. Εννοείται ότι ο αγώνας για την κατάργηση στην πράξη του πολυνομοσχεδίου θα είναι στην ημερήσια διάταξη και εννοείται ότι τα Συνδικάτα θα παίρνουν τις αποφάσεις τους για απεργία όπως τις έπαιρναν και μέχρι τώρα. Αν θέλει η κυβέρνηση να αναμετρηθούμε, τα ταξικά Συνδικάτα είναι εδώ. Εμείς ούτε τα διπλώσαμε, ούτε κουκούλες φοράμε!