Με την ευκαιρία του «Συμφώνου Συμβίωσης» επανήλθε η θεωρία των δύο άκρων

ΑΛΕΚΑ ΠΑΠΑΡΗΓΑ

Η Αλέκα Παπαρήγα, ξεκινώντας την παρέμβαση της, επεσήμανε ότι: «Από ορισμένες παρεμβάσεις, με την ευκαιρία του Συμφώνου Συμβίωσης, επανήλθε η θεωρία των δύο άκρων. Και για να ξεκαθαρίσουμε, λοιπόν, τα πράγματα. Η δημοκρατία για εμάς δεν είναι μόνο μέσα στην οικογένεια, ξεκινά από τον κύριο χώρο αναπαραγωγής του κοινωνικοοικονομικού συστήματος, που είναι η εργασία. Και δε βλέπω τα δημοκρατικά κόμματα, όπως λέτε, και οι δημοκρατικές αντιλήψεις να έχουν το ίδιο μέτρο για τα ατομικά δικαιώματα στη συμβίωση, στην οικογένεια, με τα ατομικά δικαιώματα στην εργασία. Γιατί είναι και ατομικό δικαίωμα το δικαίωμα στην απεργία (...) Θα είχε μία συνέπεια η επίδειξη προοδευτισμού και δημοκρατισμού εάν τα ατομικά δικαιώματα τα έβλεπε στο σύνολο της ζωής, στις οικονομικές και κοινωνικές σχέσεις και μία μορφή κοινωνικών σχέσεων είναι και η οικογένεια».

Στη συνέχεια, σημείωσε ότι παρ' όλο που δε λέγεται ανοιχτά, η ουσία της συζήτησης είναι η επέκταση του θεσμού της οικογένειας και στη συμβίωση των ομοφυλόφιλων. Υπενθύμισε ότι κάθε μορφή συμβίωσης, όπως είναι και η οικογένεια, μέσα σε μια ταξική κοινωνία βασίζεται στον οικονομικό, κοινωνικό και πολιτιστικό καταναγκασμό, παρ' όλο βέβαια που στις σημερινές συνθήκες έχει μετριαστεί ο πολιτιστικός καταναγκασμός σε σχέση με αναχρονιστικές ξεπερασμένες αντιλήψεις. Η Αλ. Παπαρήγα υπενθύμισε ότι οι κομμουνιστές πάλεψαν για την αλλαγή του οικογενειακού Δικαίου, κατά του απαράδεκτου άρθρου για τη μοιχεία, για τα επώνυμα, για την ισοτιμία των δύο φύλων, για την ισοτιμία των παιδιών, «χωρίς όμως αυτά να μπορούν να αλλάξουν εκ βάθρων το χαρακτήρα της οικογένειας, που για εμάς, αυτή είναι η θέση μας και μπορεί σήμερα να μην είναι εφικτή, αλλά γι' αυτή παλεύουμε».

Σημείωσε οτι δεν μπορεί κάθε μορφή συμβίωσης να βασίζεται πάνω στη σεξουαλική επιλογή, στο σεξουαλικό προσανατολισμό. «Ούτε καν μπορεί να βασίζεται πάνω στην αμοιβαιότητα της αγάπης, του έρωτα, είτε είναι ετερόφυλα, είτε είναι ομόφυλα ζευγάρια. Δεν είναι αυτό το μέτρο για την κοινωνική σχέση, με νομική μάλιστα κατοχύρωση, δεν παίρνεται υπόψη η ποιότητα των σχέσεων. Και αυτή τη στιγμή παίρνουμε, επίσης, υπόψη το γεγονός ότι η οικογένεια μέσα στις συνθήκες ταξικής κοινωνίας και ενδεχομένως οποιασδήποτε κοινωνίας, συγκροτείται ως χώρος αναπαραγωγής της κοινωνίας και του συγκεκριμένου συστήματος, μαζί με το χώρο της εργασίας, γιατί αν θέλετε, το κυριότερο μέρος της αναπαραγωγής είναι μέσω της εργασίας».

Στη συνέχεια της ομιλίας της, η Αλ. Παπαρήγα σχολίασε την αντίδραση που σημειώθηκε από βουλευτές άλλων κομμάτων όταν ο Γ. Γκιόκας είπε ότι η γέννηση του παιδιού προϋποθέτει τη βιολογική σχέση άνδρα - γυναίκας: «Δεν κατάλαβα. Είναι άλλο πράγμα να πούμε ότι τα βιολογικά στοιχεία δε δεσμεύουν το σεξουαλικό προσανατολισμό, βεβαίως. Ο άνθρωπος γεννιέται με ένα φύλο, με εξαίρεση κάποιες περιπτώσεις, που εκεί υπάρχουν άλλα προβλήματα, που έχουν σχέση με το έμβρυο κ.λπ. Δε σημαίνει, βέβαια, ότι επειδή κάποιος γεννήθηκε γυναίκα, υποχρεώνεται να έχει το σεξουαλικό προσανατολισμό μιας γυναίκας, γιατί δεν είναι τα βιολογικά στοιχεία που καθορίζουν την κοινωνική συμπεριφορά. Τα βιολογικά στοιχεία, όμως, καθορίζουν τα θέματα ποιος γεννάει, εγώ δεν ξέρω να μπορεί να γεννήσει άνδρας. Το παιδί γεννιέται από συγκεκριμένα βιολογικά στοιχεία, ανδρικά και γυναικεία. Αυτό δεν έχει καμιά σχέση με την εικόνα που αποκτά ένα παιδί από τη μικρή του ηλικία, ότι είναι προϊόν άνδρα και γυναίκας; Ανεξάρτητα, βεβαίως, αν έχουν παντρευτεί, αν η σχέση είναι σταθερή, είναι λιγότερο σταθερή, είναι ευκαιριακή».

Η Αλ. Παπαρήγα διευκρίνισε ότι για το ΚΚΕ, τα ρατσιστικά, ομοφοβικά εγκλήματα πρέπει να τιμωρούνται βαρύτατα. Και βεβαίως, είναι ζήτημα και διαπαιδαγώγησης και πολιτισμού να σεβαστεί ο άλλος την προσωπική επιλογή, να ζήσει όπως θέλει. Επεσήμανε, όμως, ότι «σ' αυτή την κοινωνία δεν είναι σεβαστές όλες οι απόψεις, παρ' όλο που καταναλώνεται πολύ μελάνι και σάλιο γι' αυτό». Και υπενθύμισε τον αντικομμουνισμό, τις διώξεις ΚΚ, όπως αυτό της Ουκρανίας. Σημείωσε, επίσης, ότι απόψεις σαν αυτές του Αμβρόσιου και του Καμμένου είναι επικίνδυνες και πρέπει να αντιπαλεύονται.