Το κλήμα και το κλίμα

Ητανε στραβό το κλήμα - ή μήπως το κλίμα; - το 'φαγε κι ο γάιδαρος της τάχα μου δήθεν ελληνικής υπομονής κι αποστραβώθηκε, που λέει κι ο σοφός εκλογικός λαός, ακόμα κι αυτός που δεν του αρέσουν τα γεμιστά... Το 'λεγε και το Κόμμα πως όποιος χορταίνει με τα ψίχουλα θα χορεύει νηστικός στο ταψί τους, αλλά στραβός στα ελληνικά σημαίνει κι αυτός που δε βλέπει και πολύ καλά. Εγινε τόση συζήτηση για την αποχή που είναι αδύνατο κανείς να απέχει από τη συζήτηση στην οποία παρασύρθηκαν πολλοί, ως ένα βαθμό κι εμείς, λες και πήγαν οι κομμουνιστές κι όσοι τους πίστεψαν αυτή τη φορά είτε για πρώτη, είτε για επιτέλους ξανά φορά να ψηφίσουν με το πιο ισχυρό δηλητηριώδες μπόλιασμα που πέτυχε έως τώρα το σύστημα: Με ενοχές, κοψοχεριές, κοψομεσιάσματα και σάλια περί την επιβίωση. Αντε να περιμέναμε και μία - μιάμιση μονάδα παραπάνω, σύντροφοι, καθώς φαινόταν να 'χει στραβώσει η κληματαριά απ' τα βαριά τσαμπιά της αυταπάτης και με γκαρίσματα κομμάτι του λαού έδειχνε πως όπου να 'ναι η γαϊδουρίσια του υπομονή θα τα 'ριχνε κάτω τα σταφύλια της οργής.

Δεν έγινε. Ούτε τον γάιδαρο τον βαράς ούτε αυτομαστιγώνεσαι στα μπλόγκια ψάχνοντας τις λεπτομέρειες, ανύπαρκτες ή έστω ασήμαντες αυτή τη φορά λαθών σ' αυτή την ταχύρρυθμη, ασθματική, μαύρη προεκλογική εκστρατεία. Κι όμως, από κάτω ως τα πάνω η συντριπτική πλειονότητα των συντρόφων «τα 'δωσε όλα», κυριολεκτικά «τα 'φτυσε» σέρνοντας το κάρο αντί για το γάιδαρο απ' το δημοψήφισμα έως τις εκλογές. Εκλογές που ξέραμε εκ των προτέρων ότι ήταν για τα πανηγύρια κι όχι για πανηγυρισμούς. Και στο ξεψείριασμα κινδυνεύουμε να χάσουμε το μείζον, το πραγματικό κέρδος που συμβολίζει αυτό το ταπεινό πεντέμισι στους εκατό.

Ανοιξαν αυτιά. Μας άκουσαν άνθρωποι που δέχονταν πρωτοφανώς ότι μπορείς να κατεβαίνεις στις εκλογές χωρίς να τάζεις τίποτα παρά κόπο και μανίκια σηκωμένα την επομένη το πρωί. Μας ψήφισαν και κάποιοι λίγοι αλλά πολύτιμοι που δεν ντράπηκαν να μετανιώσουν, που τόσο καιρό δεν άκουγαν την καμπάνα μας ανάμεσα στις σειρήνες τους. Δεν ξεκουνήθηκαν και κάποιοι που δεν μπόρεσαν ή δεν θέλησαν να μπορέσουν. Οι εκλογές δεν ήταν ποτέ για το ΚΚΕ κεφάλαιο που αποδίδει τόκους. Ενα αεράκι σε δύσκολα πανιά και σε ψηλά ξάρτια ήταν, είναι και θα είναι όσο έτσι γίνονται. Το σκαρί να 'ναι γερό, το Κόμμα στο τιμόνι, κάθε ναύτης στη θέση του γιατί έρμα εμείς δεν έχουμε να πετάξουμε. Δε φύσηξε γερά. Μήτε ούριος είναι ο καιρός. Η πλεύση να μείνει χαραγμένη και να μη χαθεί κι ο εξάντας απ' την πολλή ανάλυση κι αυτοκριτική. Εχει φουρτούνα και μ' αυτό τ' αποτέλεσμα ας κάτσουμε στο τραπέζι μήτε χορτασμένοι, μήτε νηστικοί, ας σηκωθούμε.

Στο βάθος το μαύρο το πειρατικό του θανάτου και του φόνου κρατάει την παντιέρα του κι ενώ μοιάζει να 'ρχεται καταπάνω μας ξέρει πως εμείς στο κατόπι θα το πάρουμε, και πάλι, ώσπου να χαθεί στον πάτο της θάλασσας των ανθρώπων κι απ' τον ορίζοντα της Ιστορίας.

Οχι πως δεν γκρινιάζουν τα πληρώματα των καλών καραβιών σαν το δικό μας. Το αντίθετο μάλιστα. Αλλά δεν πέφτουν ποτέ για ύπνο χωρίς χωρατά, γέλια κι εκείνο το αίσθημα πως ο ύπνος έστω και λίγος είναι ελαφρύς γιατί είναι δίκαιος στην αναγνώριση των κόπων που ρουφάει καμιά φορά περισσότερο η άπνοια των απαιτήσεων του περίγυρου.

Προσοχή θέλουν κι οι φιλοφρονήσεις. Ειδικά οι χαιρετούρες απ' τα διπλανά σαπιοκάραβα που περάσανε τις ψήφους που μαζέψανε σαν λαμπιόνια για να φαντάζουνε υπερωκεάνια στη μαύρη εργατική νύχτα και τις ξέρες που παραμονεύουν. Το νου μας στα ύφαλα. Πολλά είπαμε. Πολλά κάναμε. Και πάλι λίγα είναι. Ας μην τα βάζουμε με τα θαλασσοπούλια που ξεκουράζονται πάνω μας, γιατί η στεριά της υλοποίησης της ανατροπής μπορεί να μοιάζει μακρινή, αλλά είναι αυτά που πιστοποιούν ότι υπάρχει...

Λιάνα  ΚΑΝΕΛΛΗ