Διακεκριμένη καθηγήτρια της Βυζαντινής και Νεότερης Ιστορίας στην Ecole des Hautes Etudes en Sciences Sociales του Παρισιού, η Ελένη Μπιμπίκου-Αντωνιάδη τιμήθηκε το 2012 με το παράσημο του Χρυσού Σταυρού του Τάγματος της Ευποιίας της Ελληνικής Δημοκρατίας για τη συνολική της προσφορά.
Το Μάρτιο του 1940, επί δικτατορίας Ιωάννη Μεταξά, έγινε μέλος της ΟΚΝΕ (Ομοσπονδία των Κομμουνιστικών Νεολαίων Ελλάδας). Στην Κατοχή, υπήρξε από τα πρώτα μέλη της Αντίστασης, στη Σπουδάζουσα του ΕΑΜ (ΕΑΜ Νέων) και από τα ιδρυτικά μέλη της ΕΠΟΝ Πειραιά, τακτική συνεργάτης στο παράνομο φύλλο "Τα νιάτα της Αθήνας", μέλος της συντακτικής επιτροπής της "Νέας Γενιάς", ενώ είχε γραφτεί στη Φιλοσοφική Σχολή Αθηνών (Τμήμα Ιστορίας και Αρχαιολογίας).
Μετά την Απελευθέρωση, έλαβε μέρος στην ανασυγκρότηση της Ελληνογαλλικής Ένωσης Νέων και έγινε γενική γραμματέας της. Πήρε το πτυχίο της από τη Φιλοσοφική Σχολή Αθηνών τον Μάιο του 1945 και, στη συνέχεια, συνέχισε τις σπουδές της στο Παρίσι ως υπότροφος της Γαλλικής Κυβέρνησης, την περίοδο 1946-47. Από τότε έζησε στη γαλλική πρωτεύουσα.
Η Μπιμπίκου-Αντωνιάδη υπήρξε μία από τις πρώτες Ελληνίδες που εργάστηκαν στο Εθνικό Κέντρο Επιστημονικών Ερευνών (CNRS) της Γαλλίας, το 1951, αποσπασμένη στην αρχή στο "Ινστιτούτο Έρευνας και Ιστορίας των Κειμένων" και, από το 1954, στο Έκτο Τμήμα της Ecole Pratique des Hautes Etudes, ήτοι στο Τμήμα Οικονομικής και Κοινωνικής Ιστορίας. Το τμήμα αυτό, που έμεινε γνωστό ως "Σχολή των Annales", είχε τότε διευθυντή τον μεγάλο ιστορικό και ιδρυτή της ομώνυμης ιστορικής επιθεώρησης, Fernand Braudel. Έτσι, η Αντωνιάδη, μαθήτρια και η ίδια του μεγάλου μελετητή της Μεσογείου, συνεργάστηκε άμεσα μαζί του, επηρεάστηκε από τις ιδέες του και είχε την ευκαιρία να είναι ένα από τα τέσσερα ιδρυτικά μέλη του Κέντρου Ιστορικών Ερευνών.
Σ' αυτό το σημείο, πολύτιμη στάθηκε η επίδραση και η βοήθεια που της πρόσφερε, επί τριάντα χρόνια, ο σύντροφος της Αντώνης Αντωνιάδης, μαθηματικός και πολιτικός μηχανικός, ο οποίος υπήρξε ένας από τους πρώτους ερευνητές (1957-1958) στη Γαλλία που ασχολήθηκαν με την χρήση των μαθηματικών στην Ιστορία.
Κατά τη διάρκεια της δικτατορίας, ανέπτυξε αξιόλογη αντιδικτατορική δράση: το βράδυ της 21ης Απριλίου του 1967, συμμετείχε στην ίδρυση της Ελληνικής Αντιδικτατορικής Επιτροπής Γαλλίας, η οποία, υπό τον τίτλο "Ελληνογαλλική Κίνηση για μια Ελεύθερη Ελλάδα" κατέστη "Σύλλογος 1901" ώστε να χαίρει πλήρως του δικαιώματος ελεύθερης δράσης στη Γαλλία. Εξελέγη Γενική Γραμματέας της "Κίνησης", η οποία είχε Πρόεδρο τον Roland Dumas.
Τέλος, υπήρξε ανταποκρίτρια του "Ριζοσπάστη" στο Παρίσι από το 1983 έως το 1991.
Η Ελένη Μπιμπίκου-Αντωνιάδη υπήρξε μέλος πολλών επιστημονικών επιτροπών και συλλόγων, πρόεδρος της Εθνικής Γαλλικής Επιτροπής της Διεθνούς Εταιρείας Σπουδών Νοτιο-Ανατολικής Ευρώπης, αντιπρόεδρος της Διεπιστημονικής Εταιρείας "Pierre Belon" στο Παρίσι, πρόεδρος της Εταιρείας Μελέτης Ελληνικών Προβλημάτων (ΟΜΕΠ) στο Παρίσι, πρόεδρος της Ελληνικής Εταιρείας Οικονομικής Ιστορίας (Αθήνα), κλπ.
Είχε τιμηθεί με το μετάλλιο της Εθνικής Αντίστασης, με το τιμητικό δίπλωμα Δημοσιογράφων Εθνικής Αντίστασης και με Ακαδημαϊκούς Φοίνικες στη Γαλλία.
Η ανακοίνωση του γραφείου Τύπου για τον θάνατο της Ελένης Μπιμπικου-Αντωνιάδη:
Το ΚΚΕ αποχαιρετά τη συντρόφισσα Ελένη Μπιμπίκου-Αντωνιάδη. Η συντρόφισσα Ελένη γεννήθηκε το 1923 στην Αθήνα και από τα μαθητικά της χρόνια, μέσα στην περίοδο της μεταξικής δικτατορίας, εντάχθηκε το 1940 στις γραμμές της οργανωμένης πάλης, στην ΟΚΝΕ. Την περίοδο της Κατοχής υπήρξε από τα πρώτα µέλη της Αντίστασης, στη Σπουδάζουσα του ΕΑΜ (ΕΑΜ Νέων) και από τα ιδρυτικά µέλη της ΕΠΟΝ Πειραιά, τακτική συνεργάτης στο παράνοµο φύλλο "Τα νιάτα της Αθήνας", µέλος της συντακτικής επιτροπής της "Νέας Γενιάς", ενώ παράλληλα είχε γραφτεί στη Φιλοσοφική Σχολή Αθηνών (Τµήµα Ιστορίας και Αρχαιολογίας). Μετά την Απελευθέρωση, έλαβε μέρος στην ανασυγκρότηση της Ελληνογαλλικής Ένωσης Νέων και έγινε γενική γραµµατέας της. Πήρε το πτυχίο της από τη Φιλοσοφική Σχολή Αθηνών τον Μάιο του 1945 και, στη συνέχεια, συνέχισε τις σπουδές της στο Παρίσι ως υπότροφος της Γαλλικής Κυβέρνησης, την περίοδο 1946-47, όπου και έκτοτε εγκαταστάθηκε.
Βασικό αντικείμενο των διατριβών της ως πανεπιστημιακός αποτέλεσε η Βυζαντινή Αυτοκρατορία. Αυτό συνέβαλε στο να γίνει μια από τις πρώτες ελληνίδες γυναίκες που εργάστηκαν στο Εθνικό Κέντρο Επιστημονικών Ερευνών της Γαλλίας, αλλά και σε άλλα επιστημονικά ερευνητικά κέντρα, όπως το Κέντρο Ιστορικών Ερευνών, του οποίου ήταν και ιδρυτικό μέλος.
Κατά τη διάρκεια της δικτατορίας, ανέπτυξε σημαντική αντιδικτατορική δράση. Το βράδυ της 21ης Απριλίου του 1967, συµµετείχε στην ίδρυση της Ελληνικής Αντιδικτατορικής Επιτροπής Γαλλίας, η οποία, υπό τον τίτλο "Ελληνογαλλική Κίνηση για µια Ελεύθερη Ελλάδα" κατέστη "Σύλλογος 1901" ώστε να έχει πλήρως το δικαίωμα ελεύθερης δράσης στη Γαλλία. Εξελέγη Γενική Γραμματέας της "Κίνησης".
Συμμετείχε ως προσκεκλημένη από τη Δυτική Ευρώπη στις εργασίες της 12ης Πλατιάς Ολομέλειας της ΚΕ του ΚΚΕ το 1968 και τάχθηκε με τις αποφάσεις της. Ήταν σύζυγος του Αντώνη Αντωνιάδη, στελέχους του κόμματος και ανταποκριτή του Ριζοσπάστη στο Παρίσι από το 1974 μέχρι το θάνατό του, οπότε ανέλαβε η ίδια τα καθήκοντά του ως το 1991.
Η συντρόφισσα Ελένη μέχρι το τέλος της ζωής της υπήρξε μέλος πολλών επιστημονικών επιτροπών και συλλόγων, πρόεδρος της Εθνικής Γαλλικής Επιτροπής της Διεθνούς Εταιρείας Σπουδών Νοτιο-Ανατολικής Ευρώπης, αντιπρόεδρος της Διεπιστηµονικής Εταιρείας "Pierre Belon" στο Παρίσι, πρόεδρος της Εταιρείας Μελέτης Ελληνικών Προβλημάτων (ΟΜΕΠ) στο Παρίσι, πρόεδρος της Ελληνικής Εταιρείας Οικονομικής Ιστορίας (Αθήνα), κλπ. Έχει τιµηθεί µε το μετάλλιο της Εθνικής Αντίστασης, µε το τιµητικό δίπλωµα Δημοσιογράφων Εθνικής Αντίστασης και µε Ακαδημαϊκούς Φοίνικες στη Γαλλία, καθώς και με άλλες διακρίσεις.
Το ΚΚΕ εκφράζει τα θερμά του συλλυπητήρια στους οικείους της. Η κηδεία της συντρόφισσας Ελένης θα γίνει το Σάββατο 17 Ιουνίου από το Νεκροταφείο Ζωγράφου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.