Διαβάστε το παρακάτω άρθρο!!!!!!!!!!

Διαβάστε το παρακάτω άρθρο(όχι αν έχετε γεμάτο το στομάχι)από τοhttp://m.capital.gr/News.aspx?id=1566538

 Ανάλογος σχολιασμός στο τέλος.

 Λαγωνικάκης Φραγκίσκος(Poexania)

Το συγκεκριμένο άρθρο αποτελεί χαρακτηριστικό παράδειγμα ξεπουλημένης δημοσιογραφίας που δεν διστάζει να ξεθάψει ακόμα και τον Ρήγκαν προκειμένου να δείξει στους τοπικούς ηγεμόνες πως γίνεται μια (βρωμο)δουλειά σωστά και αποτελεσματικά. Η επιχειρηματολογία του νοικασμένου κονδυλοφόρου ακολουθείται και από τα απαραίτητα στατιστικά στοιχεία που αποδεικνύουν το πόσο επιτυχημένη ήταν η πολιτική του Ρήγκαν για τους αμερικάνους, ή πιο σωστά για το αμερικάνικο κεφάλαιο. Γιατί τα πράγματα για τον αμερικάνικο λαό των 46 εκ. φτωχών των 100 εκ. ανέργων και των 750.000 αστέγων, δεν πάνε και τόσο καλά.

Παρόλα αυτά, ο Ρήγκαν στις ΗΠΑ(Και η Θάτσερ στο Ηνωμένο Βασίλειο για να μην ξεχνιόμαστε) κατάφερε να τσακίσει το εργατικό κίνημα, και παρότι οι συνθήκες για τον λαό χειροτέρευαν μέρα με τη μέρα, οι εργάτες χωρίς οργανωμένο εργατικό κίνημα έμειναν ακέφαλοι και ανήμποροι να αντιδράσουν. Το ίδιο έκανε βέβαια στην Ελλάδα και ο Α. Παπανδρέου, όμως αυτός αντί να συγκρουστεί με τα εργατικά συνδικάτα, τα διέφθειρε και τα ξεθεμελίωσε από μέσα. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να μετατραπούν σε προεκτάσεις των κομματικών τους μηχανισμών και να στελεχωθούν με γαλαζοπράσινους(και αργότερα ροζέ) εργατοπατέρες, οι οποίοι μετά την προσφορά τους στο εργατικό κίνημα ακολουθούσαν βουλευτική και συχνά υπουργική καριέρα.

Τι έρχεται και μας λέει λοιπόν ο κύριος Καισάριος; Ότι όποια συνδικάτα και σωματεία δεν έχουν ξεπουληθεί στη χώρα μας, ή όποιες εργατικές συσσωματώσεις πάνε να σηκώσουν κεφάλι, πρέπει το κράτος αυτό το κεφάλι να τους το κόψει με το ζόρι, όπως ακριβώς έκανε και ο Ρήγκαν στην Αμερική.

Και γιατί το λέει αυτό; Επειδή ο Καισάριος και οι λοιποί προπαγανδιστές, αλλά και οι άμεσοι και απώτεροι εργοδότες τους, τρέμουν στην ιδέα μιας γενίκευσης των ταξικών αγώνων, πόσο μάλλον όταν αυτοί, ακόμα και στις δύσκολες σημερινές συνθήκες, και όταν οι εργάτες είναι αποφασισμένοι και ενωμένοι, δικαιώνονται.

Πρόσφατο παράδειγμα αποτελούν οι αγώνες των απεργών της "Ανακύκλωσης"

 

στο Ηράκλειο Κρήτης, των οποίων οι 118 μέρες απεργίας τους εξασφάλισαν ότι η μείωση 22% επί του μισθού τους για την οποία πίεζε η εργοδοσία, δεν θα περάσει, και οι μισθοί τους θα επιστρέψουν στα επίπεδα που βρισκόταν πριν από τις περικοπές. Με τον ίδιο τρόπο είχαν δικαιωθεί μετά από 114 μέρες απεργίας και οι εργαζόμενοι της "Phone Marketing

 

", ενώ αντίστοιχο ήταν και το επίτευγμα της πανελλήνιας ομοσπονδίας γάλακτος-τροφίμων-ποτών,  που τα μέλη της κατάφεραν, κόντρα στις επιταγές των καιρών, να υπογράψουν συλλογικές συμβάσεις και να μην έχουν μειώσεις στους μισθούς τους μέσα στη χρονιά. Παράλληλα, και οι εργαζόμενοι στην Coca Cola-3Ε, μετά από 42 ημέρες απεργιακών κινητοποιήσεων, όχι μόνο συγκράτησαν τους μισθούς τους, αλλά κατάφεραν να επαναπροσληφθούν οι απολυμένοι συναδέλφοι τους.

Όλα αυτά φυσικά δεν θα τα δει κάποιος στα κανάλια, εκεί τους απεργούς τους δείχνουν μόνο για να τους τούς συκοφαντήσουν ότι τάχα εξαιτίας τους κλείνουν οι επιχειρήσεις(λες και θα υπήρχαν ποτέ επιχειρήσεις χωρίς εργάτες), ότι δεν αφήνουν τους συναδέλφους τους να εξασκήσουν τον δικαίωμα τους στην εργασία, ότι κλείνουν τους δρόμους και ταλαιπωρούν τον κοσμάκη κ.α.

Τα επιχειρήματα όμως που προβάλουν οι δημοσιογράφοι για λογαριασμό των αστών, αν και είναι πολύ αδύναμα και μπάζουν από παντού, καταφέρνουν να πιάσουν τόπο μέσα από την πλύση εγκεφάλου και την αλλοτρίωση που έχει υποστεί ο λαός. Η αλήθεια είναι όμως ότι ακόμα και μέσα από τα ίδια τους τα λόγια μπορούμε να καταλάβουμε που πραγματικά αποσκοπούν. Ο ισχυρισμός λόγου χάρη, ότι οι απεργοί χαλυβουργοί έπρεπε να αφήσουν τους συναδέλφους τους που επιθυμούσαν να εργαστούν να το κάνουν, δεν οφείλεται ούτε στην ευαισθησία των αφεντικών ούτε στην ευαισθησία των δημοσιογράφων τους. Τουλάχιστον όχι σε ευαισθησία προς τους εργαζόμενους μιας και το δικαίωμα στην εργασία πρέπει να είναι καθολικό και όχι επιλεκτικό, δηλαδή να αφορά και τους απολυμένους από τον Μάνεση χαλυβουργούς(για τους οποίους με αυταπάρνηση αγωνίζονται οι απεργοί χαλυβουργοί) και όχι μόνο τους λιγοστούς απεργοσπάστες. Ποιό είναι το μυστικό και γιατί λοιπόν σκίζονται οι αστοί για το δικαίωμα στην δουλειά ή πιο σωστά το δικαίωμα στη δουλεία; Ας δούμε τι ευθαρσώς ομολογεί ο Καισάριος:

"Ιδίως δε στην περίπτωση της Χαλυβουργίας, θα έπρεπε να είχε το δικαίωμα η εταιρεία να απολύσει εργαζόμενους και να προσλάβει άλλους"

Το παραπάνω βέβαια δεν ήταν δυνατόν να γίνει όσο οι απεργοί είχαν υπό κατάληψη τις εγκαταστάσεις του εργοστασίου, για αυτό και σε πρώτη φάση επιστρατεύθηκαν τα ΜΑΤ προκειμένου να τους πετάξουν έξω. Αυτός είναι και ο λόγος που για χάρη της ανταγωνιστικότητας και της βιωσιμότητας των επιχειρήσεων(αλλά και την καταπολέμηση της ανεργίας άκουσον - άκουσον), όπως μας λένε, έχει αυξηθεί ο αριθμός των εργαζομένων που μπορεί ο εργοδότης να απολύει κάθε χρόνο. Στόχος τους προφανώς είναι, να φτάσουν στο σημείο να μπορούν να απολύουν μαζικά όσους θέλουν και όποτε θέλουν και στη θέση τους να προσλαμβάνουν εργασιακές εφεδρείες μέσα από τους εκατομμύρια άνεργους που έχει καταντήσει να διαθέτει η χώρα. "Άμα θες δούλεψε καλέ μου με 400 ευρώ, διαφορετικά εκεί είναι η πόρτα, μην την κλείσεις βγαίνοντας γιατί έρχεται ο αντικαταστάτης σου", αυτή άλλωστε είναι μια μέθοδος την οποία την έχουν οι καπιταλιστές εφαρμόσει χιλιάδες φορές κατά το παρελθόν.

 Άντε λοιπόν εσείς οι της κυβέρνησης, Σαμαράδες, Βενιζέλοι, Κουβέληδες και ΣΙΑ, τι περιμένετε, ακολουθήστε το παράδειγμα του Ρήγκαν  και της Θάτσερ όπως σας υπέδειξαςν, και μη φοβάστε, οι έγκριτοι δημοσιογραφίσκοι θα φροντίσουν να πείσουν το λαό για το δίκαιο και συμφέρον του "αγώνα" σας...

~~~

Λαγωνικάκης Φραγκίσκος(Poexania)